Μεσημέρι Τρίτης, Αύγουστος μήνας και η ανακοίνωση της αποχώρησης μοιάζει κάπως φυσιολογική. Απλή και χωρίς πολλές σάλτσες. Σαν να το περιμέναμε από καιρό...

Και πράγματι, για ένα μεγάλο κομμάτι του ασπρόμαυρου κοινού, η αποχώρηση του Σαλπιγγίδη ήταν για χρόνια ένα βασικό αίτημα. Και για τους υπόλοιπους όμως, η φθίνουσα πορεία παίκτη μα και ομάδας, έμοιαζε να οδηγεί εκεί. Έτσι, αυτό που στις αρχές του καλοκαιριού δε συζητιόταν ιδιαίτερα ως πιθανό ενδεχόμενο, έφτασε λίγες εβδομάδες μετά να είναι το απολύτως φυσιολογικό κι αναμενόμενο.

Θα είναι αυτό, άραγε, το τέλος των ανελέητων καυγάδων, των διαφωνιών και διαξιφισμών στους «διαδρόμους» του δικτύου, στη κερκίδα και στα ραδιόφωνα; Μακάρι να αρκούσε, μα δε το νομίζω.

Είδα το Δημήτρη Σαλπιγγίδη ουσιαστικά από το πρώτο του ματς με τον ΠΑΟΚ, μέχρι το τελευταίο. Η διαφαινόμενη κατακόρυφη πτώση «επιπέδου» για τον ΠΑΟΚ της μετά-Μπάγεβιτς εποχής δεν ήρθε ποτέ, με τη συμβολή του Σάλπι και μερικών ακόμα, όταν κράτησαν την ομάδα σε υψηλές θέσεις, έπαιξαν μπάλα, έφεραν τίτλο κι έξοδο στα προκριματικά του «CL», που από τότε αποτελούσε διακαή πόθο. Εκ των αγαπημένων της κερκίδας, σκοράροντας κατά ριπάς και αγωνιζόμενος με την ίδια αυταπάρνηση, δε μπορούσε κανείς να προβλέψει την εξέλιξη και το τέλος του στην ομάδα.

Για την αποχώρησή του και όσα έγιναν εκεί έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα και οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε ποιος ακριβώς λέει την πλήρη αλήθεια.
Για να προσβληθεί τόσος κόσμος πάντως, ε, κάποιο λόγο θα είχε.

Δεν ήταν όμως αυτό που οδήγησε στην αποτυχημένη επιστροφή του. Μια επιστροφή που έμοιαζε ως το επιστέγασμα της πορείας του ΠΑΟΚ προς την κατάκτηση τίτλων. Μια ομάδα που κεντούσε στο γήπεδο και της έλειπαν ποιοτικές πινελιές, με τον «καθηγητή» Σάντος να ζητά τον Σάλπι (ή έναν ίδιο) στην ομάδα. Η πραγματοποίηση του αιτήματος όμως συνοδεύτηκε από αποσύνθεση του αγωνιστικού τμήματος. Ίσως να είχε κάνει κι ο ίδιος δεύτερο συνεχόμενο λάθος, αφού δεν υπολόγισε σωστά την επιστροφή του.
Προσωπικά, χρεώνω πολλά σε πολλούς.

Οι λανθασμένες και απλοϊκές συμβουλές διαχείρισης του προβλήματος, η έλλειψη ξεκάθαρης απολογίας προς όσους τον κατηγορούσαν, οι υστερίες από την κερκίδα, το γκρεμοτσάκισμα της διοίκησης Ζαγοράκη, που φοβόταν να υπερασπιστεί τον παίκτη και έλεγε προσβλητικά μισόλογα για παίκτη της ομάδας («Μεγάλο παίδι είναι ας κάνει ότι μπορεί» ήταν το νόημα της δήλωσης όταν ξεσπούσαν γκρίνιες), η έλλειψη σταθερότητας του ΠΑΟΚ στους αγωνιστικούς χώρους, η απογοήτευση για τη διάλυση του ρόστερ, οι επιτυχίες που δεν ήρθαν ποτέ, η μονίμως γκρινιάρα Θεσσαλονίκη.

Όλα αυτά μαζί, έφεραν μια ασθένεια πέντε ετών που θαρρείς πως συγκεντρώθηκε όλη στο πρόσωπο του «κοντού».
Η ασθένεια λοιπόν έλαβε τέλος σήμερα. Όχι με φαρμακευτική αγωγή, αλλά με χειρουργείο. Μια κι έξω.

Μήτσο, έδωσες πολλά στον ΠΑΟΚ. Προσπάθησες να δώσεις περισσότερα, αλλά μάλλον δε μπορούσες. Ακόμα και τώρα, παρά το τέλος της αγωνιστικής σου παρουσίας, έχεις το χρόνο να κάνεις κάτι που θα λύσει πολλά. Ψάξε τον τρόπο να δοθεί ένα τέλος στο μίσος που έχει αναπτυχθεί. Πρώτα εσύ θα βρεις την υγειά σου, κι έπειτα ο ΠΑΟΚ.
Μήπως και κερδίσουμε μια παραπάνω μέρα ηρεμίας στο μεγάλο μας καράβι.

Κοντοχωριανοί είμαστε, Δημήτρη, δε χανόμαστε. Τα ξαναλέμε.